Assalamualaikum
Cuti Tahun Baru Cina dah habis. Sekolah dah bukak. Tapi aku dah dua hari tak datang since cuti sekolah habis. Tension. Demam panas. Sakit kepala. Sakit perut. Kalau boleh aku rasa nak ambik exam STPM esok dan taknak datang-datang sekolah lagi. Aku nak sangat blah dari situ secepat mungkin. Hari-hari duk sakit hati dengan orang-orang yang macam diorang je.
Aku tak tau apesal semangat aku down gila sejak hari tu. Aku rasa takde orang support aku. Aku rasa takde orang pedulikan aku. Okay, konsep kat sini sebenarnya lebih kepada kawan-kawan. Tolak hal keluarga, tolak pasal cinta. For sure, aku sangat pentingkan hubungan aku dengan kawan-kawan aku, lebih-lebih lagi kalau kawan-kawan tu sama-sama belajar dengan aku dalam satu kelas.
Even aku marah dengan diorang, aku still nak tau perkembangan diorang. Diorang buat apa. Dekat mana. Sihat ke tidak. Dah makan ke belum. Kadang-kadang aku rasa aku je yang perasan konon-konon diorang tu take care dekat aku, padahal Allah je lah yang tau macam mana diorang layan aku.
Aku bukan nak cakap yang aku ni cepat merajuk or sensitif tak kena tempat. Tapi aku cukup cukup terasa dengan sikap diorang yang macam berat sebelah tu. Sangat terang dan nyata okay diorang punya berat sebelahnya prinsip friendship diorang tu.
Memang. Dulu, aku yang merayu sampai menangis-nangis dekat cikgu nak mintak tukar kelas sebab taknak satu kelas dengan sepupu aku. Masa tu aku ada problem lain. Bila dah dapat, at least kalau aku takde kawan pun, aku still dapat belajar dengan tenang kat kelas baru ni. Lepas tu, Farra pun masuk. Lagilah aku makin senang nak belajar.
Bila semester satu dah habis, Farra tiba-tiba cakap dia nak pindah politeknik kat Merlimau tu. Pehh masa tu aku rasa macam tanah yang aku berdiri tiba-tiba tak jejak. Jatuh macam tu je semangat aku. Serius sedih gila. Masa tu macam-macam yang bermain dalam kepala otak aku ni. Tapi tak lama sebelum semester baru naik, Farra cakap dia tak jadi pindah. Masa tu, hanya Allah je yang tau betapa happynya aku.
Sekarang ni aku rasa dah takde makna kot aku nak support dia macam dulu. Sebab dia dah ada kawan-kawan yang tolong jaga dia luar dan dalam. Yang take care segalanya pasal dia. Aku memang happy tengok dia gembira dengan life dia sekarang. Aku cuma terkilan sebab dia macam 'kacang lupakan kulit'. Hey, aku bukan nak cakap yang aku ni suka mengungkitlah.
Hmm. Aku rindu masa dia jadikan aku tempat dia bercerita dalam kelas. Aku rindu masa dia tarik-tarik aku kalau nak pergi mana-mana. Haha. Dah dah. Cukup. Kan aku nak jadi lebih matang sekarang. Perlu ke aku cerita perkara yang sama ni berulang kali? Aku rasa sesiapa yang rajin blogwalking kat blog aku ni mesti dah menyampah kan. Soorrryyy.
Wahai semangat, janganlah down dulu. Perjalanan aku masih panjang lagi dekat form six ni. Impian aku masih jauh lagi aku nak capai. Lately, aku dah ada inisiatif sendiri untuk paksa diri aku senyum kalau aku down tiba-tiba. Nak tau macam mana? Aku akan pejam mata aku and aku akan bayangkan wajah seseorang. Seseorang yang aku sayang sepenuh hati aku. Dan seseorang tu adalah rahsia~ Nanti automatik je aku akan senyum. Okay maybe inisiatif hanya untuk sementara waktu je tapi aku harap dapat bertahan sampai lah aku habis semester tiga kat form six ni.
3 comment (s):
Chill down kawan . Allah kan ada ^^
Thanks, kawan :')
gudluck!!
Post a Comment
Comment (s)